در حال حاضر میدانیم که بسیاری از ژنهای موجود در سلولهای کرم، نوع مشابهی در بدن انسان نیز دارد، و تیم تحقیقی دانشگاه کالیفرنیا در سانفراسیسکو، امیدوار است که به این طریق از سلسله مراتبی که موجب بروز سرطان و سالخوردگی میشوند شناخت بهتری پیدا کنند.

آنها در گزارش ود چنین آورده اند که شاید بتوان با تولید داروهایی که بتوانند تاثیرات این ژنها را شبیه سازی کنند، بر سرطان غلبه کرده و عمری طولانی برای افراد به ارمغان آورد.

سینتیا کنیون (Cynthia Kenyon) زیست شناسی است که بیشتر به خاطر کشف خود شناخته میشود. او متوجه شد که تغییر تنها یک ژن، که daf-2 نام دارد، میتواند طول عمر نوعی کرم حلقوی را دوبرابر کند. او به اتفاق دانشجوی بعد از لیسانس خود جولی پینکستون-گوس (Julie Pinkston-Gosse)، به جدا کردن و بررسی هر تعداد ژنی که تحت تاثیر daf-2 واقع شده باشد پرداختند. آنها در کل 734 ژن را مورد بررسی قرار دادند و متوجه شدند که 29 تای آنها میتوانند رشد تومور سرطانی را تحریک کرده یا آنرا سرکوب کنند.

تعدادی از این ژنها موجب تکیر سلول میشدند- که از کنترل خارج شده و به رشد و پراکندگی تومر کمک میکند- در حالی که تعداد دیگری از آنها یک روند خودکشی یا خود ویرانگری سلولی برنامه ریزی شده به نام اپوپتوسیس (apoptosis) را فعال میکردند که بدن از آن برای از بین بردن سلولهای معیوب-از جمله سلولهای سرطانی- استفاده میکند.

به گفته این دو محقق " حدود نیمی از اینژنها بر پیری نرمال تاثیر میگذارند، در نتیجه این دو روند از نظر مکانیزم به یکدیگر مرتبط به نظر میرسند."

به گفته کنیون :" دیدگاه بسیار رایجی وجود دارد که هر مکانیزمی که بتواند روند سالخوردگی را آهسته کند، احتمالا میتواند تومورهای سرطانی را تحریک خواهد کرد."

"اما ما متوجه ژنهایی شدیم که طول عمر را زیاد کرده و در عین حال رشد تومور را نیز کند میکنند. در بدن انسان انواع مختلفی از بسیاری از این ژنها وجود دارد، بنابراین کار ما میتواند به درمانی منجر شود که ما را بسیار بیشتر از حالت عادی جوان و دور از سرطان نگه خواهد داشت."کنیون دریافته است که ژنهای تحریک کننده رشد تومور نیز میتوانند روند پیری را تسریع کنند. در کرمها، ژنهای جلوگیری کننده از رشد تومور روند پیری را کند نموده و طول عمر را افزایش میدهد.

به گفته کنیون این کشف تئوریهای موجود درباره ارتباط نزدیک و عمیق میان کنترل طول عمر و سرطان را تایید میکند.

جانوران کوچکی که محققین بر روی آنها کار میکنند-از جمله کرم حلقوی C. elegans، معمولا دارای ژنهایی مشترک با انسان هستند که این ژنها در اکثر اوقات کلید نهفته روندهای زیست شناسی را در خود پنهان کرده اند.